O BEŞERİYETE NE ÖĞRETTİ, Nasıl Öğretti ve Ne Hâsıl Etti?

O’nun gönlünde ne vardı?

•O’nun gönlünde; hidâyet bekleyen insanlık vardı. •O’nun gönlünde; takvâya eriştirilecek ümmet vardı…

•O’nun gönlünde; dertlerine derman olunacak garipler, mazlumlar, kimsesizler ve

yetimler vardı. Çünkü; O’nun âlemlere rahmet olan gönlü, uçsuz bucaksız bir cihan gibiydi. Bütün mahlûkat o

gönlün derûnundaydı.

Kezâ;

O sav bir yağmur gibiydi; bütün ücrâları bile yeşertiyordu. O sav bir güneş gibiydi; bütün kuytuları bile

aydınlatıyordu. Bu dâvâda; Ömür boyu Rasûlullah sav Efendimiz, hiç tatil yapmadı. Bir ağacın altında istirahat

edeyim demedi. Çünkü O sav;

•Açları doyurmakla açlığını unutur, mânen doyardı.

•Fakirlerin derdine derman olmakla ferahlardı.

•Hidâyetlere ve takvâya vesile olmakla, huzur bulurdu.